ĄĘCIE

 ĄĘCIE

Przez "CeHa" na świat mocno się pchałam, 

Przez "CeHa" też się schlał internista, 

A że matka przez "eSZ" wciąż krzyczała,

To wyciągnął mnie lekarz purysta. 

Przeorany na rżysku w Skarżysku, 

Z głosem brzmiącym jak świerszcz w Szczebrzeszynie, 

Krwią zaznaczył "Zet z kropką" w łożysku

I zakręcił mi "ę" w pępowinie.

Z purystyczno-życiowych popędów

Wybierałam li zdania nadrzędne, 

Unikałam i ludzi, i błędów, 

Bój swój tocząc przez "u" wciąż zamknięte. 

W elitarnym "o z kreską" zamknięciu

Z bólem sama mierzyłam się co noc, 

Bo przez skręty spiętrzone w "ąęciu"

Nie przebija się prośba o pomoc. 

Życie da się napisać inaczej:

Samym "h" chrzanić normy utarte, 

Lęk krzykliwym zaznaczać wołaczem,

Każdy ból przez "u" pisać otwarte.