O URSZULI, KTÓRA MARSZCZYŁA CZOŁO

O URSZULI, KTÓRA MARSZCZYŁA CZOŁO 

Urszula znana dość dobrze była

Z faktu, iż stale czoło marszczyła.

I dokuczano jej wciąż wokoło

Z racji na owo zmarszczone czoło.

Czy to fotograf, praca, czy szkoła, 

Wszędzie mówiono jej: Nie marszcz czoła.

I chociaż zwykle brzmiało to czule,

Smuciło bardzo naszą Urszulę. 

Z prawa i z lewa, górą i dołem 

Miast "cześć" słyszała po prostu "czołem!" 

Mąż ją pocieszał, mówiąc: O jejku,

Taki Twój urok, śliczny Szarpejku!

Ale Urszula wciąż się martwiła, 

Przez co się jeszcze bardziej marszczyła.

Tak powstawało więc błędne koło:

Czoło - zmartwienie. Zmartwienie - czoło. 

Aż wreszcie w zmarszczkach Urszuli czoła 

Postanowiła zamieszkać pszczoła,

Czyniąc ze zmarszczek na czole Uli 

Coś na kształt ciepłych przytulnych uli.

Wciąż powiększały się więc wgłębienia. 

Z czasem te wszystkie Uli zmarszczenia 

Osiągnąć miały tak dużą głębię, 

Że zamieszkały w nich też gołębie. 

Czoło się stało dla zwierząt schronem, 

Zyskując w świecie wielką renomę. 

No a Urszula przez sprawę ową

Stała się gwiazdą. I to czołową. 

Zdjęcia zmarszczonej Urszuli główki 

Na gazetowe weszły czołówki. 

Od tamtej chwili wszyscy dokoła 

Chylą przed czołem Urszuli czoła.