O URSZULI, KTÓRA MARSZCZYŁA CZOŁO

Urszula znana dość dobrze była

Z faktu, iż stale czoło marszczyła.

I dokuczano jej wciąż wokoło

Z racji na owo zmarszczone czoło.

Czy to fotograf, praca, czy szkoła,

Wszędzie mówiono jej: Nie marszcz czoła.

I chociaż zwykle brzmiało to czule,

Smuciło bardzo naszą Urszulę.

Z prawa i z lewa, górą i dołem

Miast "cześć" słyszała po prostu "czołem!"

Mąż ją pocieszał, mówiąc: O jejku,

Taki Twój urok, śliczny Szarpejku!

Ale Urszula wciąż się martwiła,

Przez co się jeszcze bardziej marszczyła.

Tak powstawało więc błędne koło:

Czoło - zmartwienie. Zmartwienie - czoło.

Aż wreszcie w zmarszczkach Urszuli czoła

Postanowiła zamieszkać pszczoła,

Czyniąc ze zmarszczek na czole Uli

Coś na kształt ciepłych przytulnych uli.

Wciąż powiększały się więc wgłębienia.

Z czasem te wszystkie Uli zmarszczenia

Osiągnąć miały tak dużą głębię,

Że zamieszkały w nich też gołębie.

Czoło się stało dla zwierząt schronem,

Zyskując w świecie wielką renomę.

No a Urszula przez sprawę ową

Stała się gwiazdą. I to czołową.

Zdjęcia zmarszczonej Urszuli główki

Na gazetowe weszły czołówki.

Od tamtej chwili wszyscy dokoła

Chylą przed czołem Urszuli czoła.

Wersy i rymy