KŁÓTNIA W TEATRZE

KŁÓTNIA W TEATRZE

W pewnym teatrze działy się sceny,

Przyprawiające o stan migreny.

Wszystkie branżowe bowiem terminy

Szukały w sobie nawzajem winy.

Najpierw uniosła się więc Kurtyna:

„Po co Pan tutaj aferę wszczyna?”

- Rzekła w kierunku Pana Afisza.

Po czym nastała niezręczna cisza.

Afisz się bowiem położył w smutku

I jął rozklejać się powolutku.

Widząc ów smutek Afisza spory,

W sprawę włączyły się Reflektory,

Które w rosnącej nerwowo złości

Rozgrzały się wręcz do czerwoności.

Wnet postawiły się Dekoracje,

Twierdząc, że mają swe własne racje.

Wszelkie uprzednie jednak niesnaski

Zakryły sobą figlarne Maski,

Biorąc bezczelnie sobie do spółki

Lalki, Kostiumy oraz Peruki.

Loże zerkały z obydwu stron,

Dudnił nerwowo Pan Orkiestron.

Gong zagrzmiał głośno, w całej swej sile,

W drzwiach darł się wściekle spóźniony Bilet.

W całym teatrze grzmiało, huczało,

Ze dwie godziny to wszystko trwało

(Z każdą minutą mocniej i mocniej).

W końcu opadły wszystkie emocje.

Z sił i Kurtyna także opadła.

Cała zaś scena dziwnie pobladła.

Umilkły krzyki i konwersacje.

Cisza. I wreszcie gromkie owacje.