SZYJA

SZYJA

Do krawcowej przyszła Szyja,

Mniejsza z tym dokładnie czyja.

- Jeśli Pani coś uszyje,

Na mnie – tę wytworną Szyję

I wykona to z polotem,

To obsypię Panią złotem.

Niechaj wreszcie mnie: Prze-Szyję

Jakiś cudny dreszcz przeszyje.

Niech rozlegnie się: Tadam!

Niechaj szyje, szyje nam!

- Proponuję zatem chustę.

- Trochę pachnie to odpustem!

- Może być spektakularna!

Dajmy na to: biało-czarna.

- Nie daj Boże arafatka!

- W takim razie koloratka?

- Nie.. (Przez wzgląd na celibaty).

- Muszki jakieś? Lub krawaty?

Może coś na wzór apaszki?

-Fuj! A-paszki – smród spod paszki…

Dla mnie tylko cud zapachy.

Seria „Ochy” albo „Achy”.

- Wobec tego może szale?

Szale świetne są na bale.

- Absolutnie! Żadnych szali!

Słyszę już komentarz z sali:

Polska Szyja sprzyja „Szalom!”.

Wolę już się oprzeć balom.

- Proponuję więc kominy. 

Zdadzą zimą egzaminy. 

- Nie ma mowy o kominie!

Jeszcze mi się gdzieś nawinie

Dziad czerwony z brodą białą!

Wolę, żeby mnie przewiało.

Wróćmy do tej chusty może,

Ja to widzę tak: w kolorze

I z napisem złotym chusta:

„ad augusta per angusta”…

- Tylko po co ta sentencja?

- Szyja – szara eminencja

Na uznanie zasługuje.

Głową ona wszak kieruje!

Tu urwała się rozmowa.

Dumną Szyję zaś krawcowa

Pożegnała tymi słowy:

- Ryba psuje się od głowy!

Nie pomoże piękna szyja,

Jeśli jad się sączy z ryja.