KANDYDATKA NA ARTYSTKĘ

Z cyklu: Kiedy marzenia stają się rzeczywistością...

KANDYDATKA NA ARTYSTKĘ

Nie za górą, nie w królestwie,

Ale w bliskim dość sąsiedztwie

Żyła sobie Gil Renatka.

Na artystkę kandydatka.

By tajniki zgłębić sztuki,

Wzięła się więc do nauki.

Wiedzy zdobyć chcąc zalążek,

Pożyczyła stosy książek,

W tym pozycję nieco mglistą:

Beuysa J. - „Każdy artystą”.

„Sama książka, jak to książka,

Średnio warta jest pieniążka”

- Pomyślała Gil Renatka,

Na artystkę kandydatka.

Na okładkę popatrzyła,

Po czym szybko dość stwierdziła

Że sam tytuł jest kształcący,

Temat wszak wyczerpujący.

Poszła zatem bez wahania

Na warsztaty malowania.

A że jej tam powiedzieli,

Że w technice akwareli

Pędzel trzyma zbyt wysoko,

To pomalowała oko.

I nie wdając się w debaty

Opuściła w mig warsztaty,

Bez udziału w wernisażu.

Za to w pełnym makijażu.

„Choć porażka trochę boli,

Udam się na próbę scholi”

- Pomyślała Gil Renatka,

Na artystkę kandydatka.

Znów bez skutku. Gdyż jej dźwięki

Nie porwały dyrygentki,

Która rzekła, że jej skala,

To „la” zwykłe, nie „La Scala”.

Pomyślała więc Renata:

„Trudno. To nie koniec świata.

Coż … Nie będę piosenkarką…

Mogę przeto być pisarką”.

Pomysł prędko podłapała,

W jeden wieczór napisała

(W kosmetycznym gabinecie)

Własną książkę – o cud diecie,

Z konkretnymi przepisami,

Gdzie głównymi składnikami

(co znalazło się w tytule)

Są „Banany and Cebule”.

A że szkic tej „rewelacji”

Potrzebował konsultacji,

Wzięła maszynopis z półki,

Pędem mknąc do przyjaciółki

(Fashionistki – więc szafiarki

- Więc blogerki – więc pisarki).

Z planów swych się wycofała,

Kiedy tylko usłyszała,

Że „nie będzie bestsellera

Z książki z dietą bez selera”.

„Skoro pisać nie potrafię,

Wezmę się za fotografię.

Cóż trudnego – zrobić zdjęcie?

Mam do tego wszak zacięcie

I dorobek całkiem spory:

Dziewięć zdjęć na Instastory”

- Pomyślała Gil Renatka,

Na artystkę kandydatka.

Znowuż wszak bez rezultatów.

Po kwadransie tych warsztatów

Rzekła z miną profesorka:

„Toż to zwykła amatorka!

Instruktorzy nazbyt prości!

Czymże są ich wiadomości

Wobec kompletnego braku

Tego…. no… dobrego smaku”

I dodała, że: „Przysłona

Wcale nie jest nazbyt słona”.

I że „zamiast zdjęć robienia,

Zbadać winni podniebienia”.

Po czym wstała, i jak stała,

Do teatru się udała.

Tam produkcja wielkiej rangi.

W tle z głośników rżą mustangi,

Zamiast katafalku – płyta,

Zamiast babci – transwestyta,

Zamiast Ali – ekolożka.

Odgrywają „Tango” Mrożka.

Weszła Renia w przedstawienie,

Spróbowała sił na scenie.

Z racji wszak na głos cichutki,

Do suflera małej budki

Odesłano ją ze sceny.

Wywołując stan migreny.

Gil stwierdziła: „Noż, cholera!

Nie chcę w budce gnić suflera,

(Nawet w dziele z taką rangą),

Wszak nie znoszę <Takie tango>.”

Wzięła tylko z garderoby

(Dla urody swej ozdoby)

Okazały kostium złoty,

Tłumiąc swoje błysk-ciągoty.

Po czym z tym złociutkim strojem,

By ukoić złe nastroje

Po porażek całej serii,

Do handlowej w mig galerii

Podreptała Gil Renatka.

Na artystkę kandydatka.

A w GALERII tej za pensa

Zakupiła SZTUKĘ mięsa,

(Świeżutkiego, acz z przeceny),

Odegrała też dwie SCENY,

Gdyż w kolejce (aż dwa razy)

Doświadczyła wręcz obrazy

Pod adresem swej KREACJI.

(O krok było od sensacji).

Grunt, że była przeświadczona,

Iż wygląda jak IKONA,

I to wręcz światowej klasy.

(Efekt RZEŹBY, a nie masy).

Podziwiając siebie w złocie,

Wykonała dwie słitFOCIE.

Jedną prędko w sieć wrzuciła,

Zaś pod zdjęciem zamieściła

Jakiś spod prysznica wykon,

Sto szesnaście emotikon

Oraz zwięzłą informację:

„Panie Beuysie! Miał Pan rację!”.