BAJKA O ZBŁĄKANEJ KRÓLEWNIE

BAJKA O ZBŁĄKANEJ KRÓLEWNIE

Z cyklu: Kiedy marzenia stają się rzeczywistością...

Hen za górami i hen za morzem

Żyła królewna w królewskim dworze.

Bardzo urocza, pomocna, miła,

Acz ją wyprawa stale korciła.

Razu pewnego poszła przed siebie,

Przygód poszukać na obcej glebie.

Kwieciem pachnąca, skąpana w słońcu,

Powrócić chciała już po miesiącu.

Nazbyt fantazji puściła wodze

I się zgubiła gdzieś tam po drodze.

Długo szukała swych stron rodzinnych,

Bo w tych krainach nieznanych, innych

Nikt! Nikt nie wiedział, że jest królewną,

Chociaż nią była. I to na pewno!

Tymczasem ciągle ludzie nieznani

Mawiali do niej: Przemiła Pani,

Dziewczyno droga, Panno urocza.

Łzy narastały w królewny oczach,

Bo przecież była ona królewną,

Taką prawdziwą. Tak, tak! Na pewno.

A że królewną prawdziwą była,

Do królewskiego życia tęskniła:

Do sukien pięknych, berła, korony.

-„Tutaj zaś wszędzie zwykłe matrony,

Którym skromniutka, państwowa płaca

Nie daje nawet śnić o pałacach!”

Stale królewna zatem płakała.

Ze łzami w oczach wciąż przemierzała

Kolejne kraje, miasta, ulice.

Wreszcie trafiła ... na Bronowice*.

To właśnie tutaj wszak usłyszała

To, co tak bardzo usłyszeć chciała.

Dość bełkotliwą co prawda mową,

Niemniej ktoś krzyknął za nią „Królowo!!! ”.

-„Długo czekałam wszak na to słowo,

W końcu ktoś mówi do mnie: Królowo”.

-„Królowo złota, pożycz dwie blaszki,

Wciąż nam brakuje nieco do flaszki”.

Prędko królewna za się spojrzała

I egzotyczny duet ujrzała.

-„Miast szat wszak zdobią ich fatałaszki”.

-„Dorzuć królowo złota do flaszki”.

-„Barwę na twarzach mają różową”.

-„Do flaszki dorzuć złota królowo”.

-„I ten aromat…Czyżby duchota?’

-„Dorzuć do flaszki Królowo złota.

Kłaniać będziemy się tobie z niska.

Możesz pójść z nami za blokowiska.

My podzielimy się z tobą łupem.

Lufę wraz z nami strzelisz. Z przytupem.

Perła już stygnie. Wraz z Luksusową.

To jak? Dorzucisz trochę, królowo?”.

Słysząc o perłach i o luksusach,

Wać Mość skupiła się na pokusach,

Z sukni srebrniki cztery wyjęła,

Swych towarzyszy pod boki wzięła,

Mówiąc te słowa: - „Cóż inne kraje

Warte są przy tym? Tutaj zostaję.

Dzięki wam jestem osobą nową.

Już nie królewną. Tylko…królową”.


* Bronowice - dzielnica Lublina