WYŻSZA MATEMATYKA

„WYŻSZA MATEMATYKA”

Skoro nastał czas jesienny,

Dzień niespieszny i promienny,

Zarządzono więc cykliczny

Wielki mecz matematyczny.

Wszczęto znowu pojedynki.

Najpierw głównie o „jedynki”.

Kiedy już je rozstrzygnięto,

Oficjalnie rozpoczęto

Główne rachunkowe starcie.

Na zawodów zaś otwarcie

Nakreślono wspólne koła

(Stara geometrii szkoła),

Wyznaczono im obwody

I zaczęły się zawody.

W atmosferze więc wiwatów,

Wszystkie koła do kwadratu

Promowano i wspierano,

Lecz wyników wciąż nie znano.

Któż zawody wygrać zdoła?

Istna kwadratura koła!

Słupki rosły i malały,

Przez co strasznie wariowały

Szacowania, statystyki.

Wciąż czekano na wyniki.

Te zaś były, jak wiadomo,

Jedną wielką niewiadomą.

By więc pomóc statystyce

Pomnożono obietnice.

Uff! Iloczyn celom sprostał!

Wielkim więc zwycięzcą został

Rachunkowych tych bijatyk

Sam Najwyższy Matematyk.

Aby uczcić zaś wygraną,

Szybko zorganizowano

Rachunkowe zgadywanki.

Mózgi znów stanęły w szranki,

Rozwiązując łamigłówki,

W których ćwiartki i połówki

Zestawiano z ułamkami,

A następnie – promilami.

Gdy procenty podzielono,

Zaraz potem ustalono,

Że – choć jest już po zawodach,

To w wybranych kół obwodach,

Nadal przecież są zadania

Do pilnego rozwiązania.

Przystąpiono więc do licznych

Działań (wciąż matematycznych).

Gdy z mnożonych zaś obietnic,

Wyszło zero (znaczy się: nic),

Chcąc się troszkę rozweselić,

W mig zaczęto liczby dzielić.

A gdy wszystkie podzielono,

Błyskawicznie zarządzono,

Aby sprawić liczbom cięgi.

(Do potęgi! Dla potęgi!)

Korzystając więc wnikliwie,

Sprawiedliwie i uczciwie

Z wzorów prawdopodobieństwa,

Poza nawias (społeczeństwa)

Szybko wyrzucono szóstkę

(Jakoś się wypełni pustkę!

Lepsza pustka niż aferka.

Won! Cyferko, Lucyferka!)

Wszystko dla matematyki!

Najważniejsze są wyniki.

Wynik przewrót przyniósł spory:

Zbiór podzielił się w podzbiory.

Chcąc kontynuować wizję,

W mig podjęto więc decyzję,

By, hołd niosąc statystyce,

Dziesiątkować złe różnice

I promować tylko sumy.

(Pękał Matematyk z dumy!)

Tak dzielono przez rok cały,

Gdy zaś tylko się ostały

Zbuntowane i bezczelne

Same liczby niepodzielne,

Wówczas znów zaczęto mnożyć.

(Każdy chciałby sobie pożyć!)

Pomnożono stanowiska

(Średnia była wciąż za niska).

Rozszalały się mnożniki,

Zgodnie z prawem więc logiki

(Implikacje i koniunkcje)

Do obliczeń wzięto funkcje.

Z racji zaś na ich złożoność,

Mnożną była nieskończoność.

Przybywało więc funkcyjnych

(Tych prawdziwych i fikcyjnych)

Na zasadzie podobieństwa,

Bez pierwiastka (człowieczeństwa).

Wartość musi być bezwzględna!

(Zwłaszcza ta w opinii błędna).

Wypuszczano zatem z góry

Coraz nowsze to figury

(Ponoć bryły wielościenne),

A tym samym nowe zmienne

Wprowadzano wciąż raz po raz,

Podważając liczb iloraz.

Tak, w wyniku panowania,

Nierówności i równania

Wreszcie wszystkie rozwiązano.

Przy okazji uzyskano,

Wartość – można rzec – dodaną.

W końcu wszak zniwelowano

Niechęć do matematyki.

Pokazując, że wyniki

Nie są skutkiem aksjomatów,

Lecz układów i schematów.

Oto przykład rozwiązania:

Jeśli wyjmie się z równania

Mdłe igreki oraz iksy,

Miast nich wstawi się prefiksy,

To przy dobrej (lub złej) woli,

Wyjdzie nam z „matema” – „poli”…